Blog-v2 - Eva Former Fotografie

Schrijfsels

The Big C

Nét toen ik ‘m bijijijijna vergeten was, liep ik ‘m nu zelf op. Shit!

Mijn lief werd verkouden, testte negatief en niet lang erna werd ook ik niet helemaal fit. Het begon met een soort griepgevoel op zaterdagavond. Alsof ik koorts had. Maar mijn temp was normaal. Ik dacht dat het oververmoeidheid was; ik had erg drukke weken achter de rug en die dag ook weer hard gewerkt in Amsterdam… Het voelde zo raar, want alles in mijn lijf zei: KOOOORTS. Van die zeurende spieren, lamlendig, moe, zwabberbenen… maar koorts had ik niet… en verder eigenlijk ook niet echt klachten, behalve zo’n irritante jeuk tussen oor en keel… die waar je net niet bij kan, tenzij je heel hard “GGGGGGGGGGGGG” doet…

Er ging dus wel vaag een belletje rinkelen, maar aan Corona had ik nog niet gedacht! Je hoort er immers ook bar weinig over momenteel…

Wout was die vrijdag met zijn vader vertrokken voor een lekker weekendje weg en ik had die zaterdag nog een super leuke shoot gedaan met The Amsterdam Vocals.
Toen ik zondag wakker werd, leek dat koortsige gevoel gezakt, maar ik merkte in de loop van de dag dat ik verkouden begon te worden.
Maandag ochtend ging ik maar eens testen. En ja hoor. 2 streepjes. The BIG C! Ik was nu dan toch echt de sjaak! En ja, ook Ron testte positief. (Dus mensen, niet alleen testen op dag 1 van je verkoudheid!! Test op dag 2 en 3 even nog een keer!!)

Dus, hoppa, in isolatie en mensen bellen! Want die richtlijnen zijn er gewoon nog steeds! En terecht ook!

De dagen erna werd ik met de dag beroerder. En waar Ron er na 4 daagjes wat lichte klachten alweer vanaf was, glipte ik dag voor dag steeds verder een soort twighlight wereld in. Alles ging maar een beetje langs me heen. Uitputting, 0 focus… Man wat was ik beroerd!

Geen koorts, maar als ik hoestte brak het zweet me uit, gingen al mijn spieren jengelen en zeuren, werd ik dizzy en moest ik meteen gaan zitten of zelfs liggen. Als ik een (paar) uurtje(s) op was geweest (lees; op de bank even tv had gekeken of wat te eten/drinken voor mezelf had gemaakt) kon ik daarna weer naar bed om daarvan bij te komen. Om vervolgens weer iets te eten voor mezelf te maken en daarna weer te gaan liggen, omdat de totale uitputting en lamlendigheid dit nu eenmaal afdwongen. Ik had constant dove, suizende oren, pins and needles in m’n luchtwegen als ik hoestte, ik was volledig uitgeput, had zware armen, benen als blokken beton, was super snel buiten adem… Ohja en sinds dag 5 geen reuk en smaak meer. Een hele rare gewaarwording, kan ik je zeggen!!

Lieve mensen, als je denkt dat corona nu wel mee valt, of dat het wel klaar is ofzo… guess again! Mocht je zo’n mazzelaar zijn als mijn vriend (en anderen) en er slechts een klein beetje last van hebben, heb je echt ZO veel geluk! Helaas hoor ik maar al te vaak van de mensen om mij heen dat het ziektebeeld verloopt/is verlopen zoals het nu bij mij verloopt! Echt ZO niet leuk!!! En niet alleen het feit dat je je zo beroerd voelt he… the whole shabang is echt super K:

Ik heb shoots moeten verplaatsen, sinds vorige week zaterdagavond geen mens meer gezien, gehele dag opgesloten gezeten in m’n huis, heel veel geslapen, mijn lieve zoontje al ruim een week niet kunnen zien en knuffelen, mijn geliefde niet kunnen knuffelen en het werk wat is blijven liggen is flink opgestapeld, wat weer voor een extra stress factor zorgt.

Bruidsparen en families die met smart op hun foto’s wachten, moeten minimaal een week langer wachten, want ik kon dus gewoon echt niks meer. Het was echt wel even heftig. En dan ben je nog alleen ook!!!

Zoooo, dat is niet leuk hoor!! Hondsberoerd, tollend op je benen nog een maaltijd voor jezelf zien te bereiden. Dan voel je je echt wel even alleen op de wereld! En dan nog de schuldgevoelens naar je kind toe, die zijn moeder mist en andersom! Ja, het was een hele worsteling op vele levels! En dan natuurlijk de zorg over je lijf! Die totaal niet meer doet wat je ervan verwacht en ervan kent!
En lieve mensen, dit kan iedereen overkomen. Echt niet alleen maar mensen met onderliggende medische problemen!!! Ook kerngezonde mensen hoor ik over dezelfde ervaringen als die ik nu heb meegemaakt.

Ten tijden van de lockdowns ben ik 0 keer ziek geweest. Mijn zoontje is ongeveer 15 keer verkouden geweest, mijn vriend ook een keer of 8/10 in die twee jaar. En ik lag gewoon naast hem te slapen en heb mijn zoontje gewoon geknuffeld al die keren en ik werd niet ziek… Dus met mijn weerstand/immuun systeem is niet zo veel mis… en nu, sinds alles weer open is en normaal is, ben ik voor de tweede keer flink de Sjaak. In februari had ik dat rare, heel nare longvirus wat ruim 4 weken bleef hangen. Heb me zowat een liesbreuk gehoest toen! (Die schijnt er nu nog steeds te zijn trouwens… geen Corona maar wel een heel nasty virusje!)

En dan nu toch Corona… voor het eerst. In een tijd dat het virus “afgezwakt” zou zijn, er geen lockdowns zijn, er geen sprake is van social distancing en het leven weer normaal is. Nou bij deze; iedereen die nog zegt dat Corona gewoon een simpel verkoudheidje is; kruip lekker onder een steen en blijf daar alsjeblieft, daar hoor je dan ook wel thuis inmiddels!

Het is echt een uiterst ingewikkeld virus, met heel veel kanttekeningen en verwarrende factoren. (Zowel wetenschappelijk als maatschappelijk.) Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en dan ben ik nog niet eens op de IC terecht gekomen, Godzijdank!!!

Ik hoor om mij heen weer veel berichten van besmette mensen, van uitbraken bij zorginstellingen en dat soort zaken… het is dan misschien bar weinig in het nieuws, maar het IS er nog wel hoor lieve mensen! Dus alsjeblieft, als je klachten krijgt, wees heel zorgvuldig met wat je ermee doet. Corona is niet ineens magischerwijs verdwenen! En het is ook nog steeds niet een normaal alledaags virusje… Dus test jezelf alsjeblieft grondig wanneer je klachten hebt, ook al heb je zelf bijna geen last, ik heb het nu zelf meegemaakt; de mensen die je ermee besmet, kunnen er wel goed ziek van worden, zoals in dit voorbeeld nu met mijn vriend en mij. Te gek voor hem dat hij de dans is ontsprongen, maar ik ben wel goed de lul geweest! Excuse my French! Het lijkt zowat wel een soort Russische Roulette!

Ik wens iedereen die het nu heeft veel beterschap en een spoedig herstel. Ik weet nu ook wat het kan zijn. En dit kan echt heftig zijn.

Blijf zorgvuldig, zeker zo in een tijd waarin eigenlijk iedereen het bijna wel vergeten lijkt te zijn…

Straks in het najaar, weet ik wel dat ik extra voorzichtig ga zijn en waar mogelijk zo veel mogelijk risico ga proberen uit te sluiten. Dit K virus, wil ik liever niet nog een keer krijgen!

Sterkte allemaal!

En prijs jezelf maar heel gelukkig, als je het niet hebt!!!

Aha! So this is the best of me!

AHA! So this is The Best Of Me! 😉

Fascinerend vind ik het. Hoe mensen komen en gaan in je leven. En hoe sommige mensen een diepe indruk op je achterlaten. Een stempel drukken op je hart, een afdruk op je ziel.
De twee lieve, mooie collega’s met wie ik gisteren een dagje op pad was (Lees; lekker chillen, ouwehoeren, lachen, lunchen en foto’s van elkaar maken) zijn daar ook weer zo’n mooi voorbeeld van. Inspiratiebronnen van heb ik jou daar! En gewoon hele fijne, mooie mensen. Ik ben zo blij en dankbaar dat ik deze mooie mensen op mijn pad zijn gekomen!
Gisteren voelde als een dagje vakantie. Even lekker ontspannen en opladen. Heerlijk praten over onze passie en over het leven. Genieten van lekker eten en drinken. De duinen in om te genieten van de natuur en foto’s van elkaar te maken. In een deuk liggen om elkaar en om onszelf!
Ik kom er gewoon echt een beetje van bij!
Lieve Yvonne, lieve Anneke,
Dankjewel dat jullie mijn dag zo mooi kleurden gisteren!
En hoe mooi laat ik jullie (uiteraard) graag met foto’s zien!

Komt-ie-dan-he!
AHA! So, THIS is THE BEST OF ME!

😉

AHA Fotografie
The Best Of Me Fotografie

Poëtisch lava

Poëtisch Lava

Zo’n 38 jaar bewandel ik dit kleine stukje aardkloot dat wij Nederland noemen, met hier en daar een uitstapje naar andere prachtige stukjes aardkloot ;-).
Acht-en-dertig-jaar… wanneer ik dit zachtjes in mezelf, langzaam voor mij uit articuleer en dit even heel bewust tot mij door laat dringen, kan ik het niet helpen een soort onwerkelijk gevoel over mij heen te krijgen.
Echt, zo oud is het natuurlijk nog niet… maar toch voelt het een klein beetje gek. Ik was gisteren immers nog 18 toch?! 😉
Ik besef ten diepste dat ik ontzettend gezegend ben al zo ver te mogen zijn gekomen. Al zoveel mooie, maar ook heftige dingen te hebben mogen meemaken… Te veel mooie, lieve mensen is dit al te vroeg ontnomen en dus omarm ik alles wat in mijn leven op mijn pad komt (ook het minder fijne) en neem het dankbaar en gulzig in mij op.
Natuurlijk leef ik sommige dagen ook op de automatische piloot en lijken de dagen te vervliegen in een wervelwind van dagelijkse beslommeringen en vastgeroeste patronen. Wie niet? Maar ik probeer toch zo af en toe een momentje voor mezelf te vinden waarin ik weer even goed voor mezelf realiseer hoe mooi en fijn ik het eigenlijk heb. (Zeker als we dan weer even naar andere delen van Europa en de wereld kijken (waarin alles wat voor ons vanzelfsprekend is, voor anderen alles behalve dat is) besef ik weer dat we het zo slecht nog niet hebben in dit kikkerlandje).

Gelukkig voert liefde altijd de boventoon in mijn leven. Angst, onzekerheid, verdriet, frustratie en woede, het hoort er allemaal bij. Maar liefde? Liefde is alles! Zonder liefde heeft al het andere geen nut. (En ook; zonder dalen geen pieken!)
En weet je wat nou zo mooi is? Liefde is er in zo veel vormen! 50 tinten liefde! (Of misschien wel 50.000?!) Liefde is de basis van ieder mens. Geen mens wordt liefdeloos geboren! Een baby zou sterven, wanneer ze geen liefde krijgt! Het is universeel, veelzijdig en niet aan te ontkomen in ons menselijk bestaan. We hebben het allemaal nodig en we hebben het allemaal in ons. Een prachtige gemeenschappelijke deler dus! Leuk om je dit te realiseren wanneer je buiten op het strand loopt, of wanneer je in de trein zit en eens om je heen kijkt naar de mensen die daar ook zijn… 🙂 Ik persoonlijk vind dat een leuke, maar zeker ook geruststellende gedachte. Uiteindelijk zijn we allemaal van het zelfde gemaakt. Hoe verschillend we soms ook over dingen kunnen denken. Werkt verbindend! …helend zelfs! En ook super handig wanneer je je weer eens irriteert aan die slome drol voor je in het verkeer… ook diegene heeft die zelfde core, die zelfde basis van liefde in zich! Net als jij!
Wow…. best zoet… maar ik meen het wel! 😀

Ik heb inmiddels een stuk of 3 serieuze relaties achter de rug. Waarvan de vorige mij mijn prachtige zoon bracht. Het is niet gelopen zoals ik had gehoopt, zoals jullie in mijn vorige schrijfsel konden lezen. Maar bijna 2 jaar na mijn breuk met Wouts vader vond liefde haar weg weer terug in mijn leven. En dan bedoel ik dus wel die ene soort liefde hè 🙂 die soort waarbij je het liefst alleen maar bij diegene wilt zijn. Het soort waar de passie vanaf spat. Het soort waarbij alle liefdesliedjes die je luistert, ineens over jou en hem gaan! (Althans, zo gaat dat bij mij dan)
Díe liefde!
Nou had ik die kleine 2 jaar ook echt wel even nodig om weer helemaal bij mezelf te komen, hoor. Zoiets kost tijd bij mij en al helemaal met een kleine baby (en daarna dreumes en daarna peuter) erbij!
Een half jaar voor dit gebeurde had ik nog even de bekende dating-apps geprobeerd, maar poeh… ik was er niet aan toe (en merkte daarbij ook dat een dergelijke, in mijn optiek “vleeskeuring”, toch niet zo bij mij past…) Maar sinds Oktober 2018 was ze er dan ineens toch weer… de liefde. Verstoorster van alles wat vaste grond onder je voeten biedt! Inbreekster in je veilige muren. Schuddebuikend lacht ze je in je gezicht… en dan is het aan jou of je dit als uitlachen ziet of of als toelachen! Ik besloot het te zien als iets wat me toelachte en haar weer toe te laten! En wat ben ik daar blij om!

Ron kende ik al lang. Het is heel bijzonder hoe dit soort dingen kunnen lopen, want ik kende hem in 2009 al. Ik heb wat fotoshoots voor bandjes van hem gedaan in de loop der jaren. En ook kwamen we elkaar vaak tegen in de muziekwereld waar we veel overlap van vrienden en kennissen hebben. Maar pas 10 jaar later slaat er dan ineens een vonk over…!
Na een half jaar van voorzichtig elkaar leren kennen en daten, introduceerde ik Ron aan Wout. Het klikte meteen! (Natuurlijk vooral omdat Ron een lasermachine en rookmachine heeft en daarmee scoor je bij ieder kind wel denk ik! :P) Haha, nee hoor, grapje. Ron is een super leuke, lieve bonuspapa! En tja, Wout is nou eenmaal een ontzettend leuk kind. Waar je eigenlijk instant van houdt!
Inmiddels zijn we ruim 3,5 jaar verder en mogen er wat mij betreft nog vele jaren bij komen. 🙂

Wat ik bijzonder en eigenlijk wel gaaf vind aan al die fases in het leven die ik tot nu toe heb mogen meemaken, die fases vol van gebeurtenissen, toevalligheden (of niet…?) en emoties, is dat ze de poëet in mij een beetje lijken wakker te maken. Liefde, maar ook verdriet en rouw, hetzij om een gebroken hart, hetzij om andere verdrietige zaken, lijken bij mij altijd een voedingsbodem voor mooie taaluitingen, die dan als een soort poëtisch lava uit mijn innerlijke vulkaantje omhoog borrelen.
Met de prachtige teksten en poëzie van Toon Hermans als grote inspiratiebron, krijgen mijn eigen gevoelens en hersenspinsels dan ineens vorm… en borrelen ze als een sluimerende vulkaan die plotseling vuur spuugt, naar boven.
Dit gebeurt niet zo heel vaak overigens. Dus een schrijver of dichter kan ik mezelf echt niet noemen. Ik ben absoluut een voelend mens, en vind het rete interessant om te filosoferen en met mensen te sparren over de diepere lagen van ons menselijke bestaan. Maar slechts zo nu en dan, barst mijn innerlijke mini vulkaantje… Dus een heel bundel uitbrengen… mwa, misschien als ik 75 ben? Haha! Wie weet heb ik dan wel eens een keer genoeg materiaal bij elkaar gespaard.

Anyhoe! In 2019, toen Ron mij meer en meer overspoelde met zijn liefde, vond er weer even zo’n kleine uitbarsting plaats van mijn innerlijke vulkaan gevuld met poëtisch lava!
En daar kwam dit uit:

Kwetsbaar, eerlijk, puur

Met de billen bloot tot de MAX!

Ik beloofde vorige week met de billen bloot te gaan. Nou, daar ga ik dan!

Een jaar of wat geleden, stond ik voor een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb moeten nemen in mijn leven. Ik had een baby van 8 maanden en een, op zijn zachtst gezegd, instabiele relatie. Ik wist op dat moment dat de beslissing die ik op het punt stond te gaan nemen, een gigantische impact zou gaan hebben op mijn leven en op dat van mijn zoon. Maar natuurlijk ook op dat van mijn toenmalige partner.

En zo geschiedde. We gingen uit elkaar. En ik werd alleenstaande moeder. Iets wat ik mezelf gezworen had nooit zo ver te laten komen. Als kind van gescheiden ouders weet ik maar als te goed hoe heftig dit is, met name voor je kind(eren). En toch overkwam het mij nu ook… Life can suck so hard!

Inmiddels zijn we ruim 5 jaar verder. Onze zoon is een gelukkig jongetje van inmiddels bijna 6, met een lieve vader, moeder en inmiddels ook een lieve bonuspapa en een lieve bonusmama, die beiden gek op hem zijn en hij op hen. Ook op school krijgen wij teruggekoppeld dat hij goed in zijn vel zit! We zijn blij en trots! Zijn vader en ik hebben een goede verstandhouding en ik probeer te allen tijden de verbinding sterk te houden. Om met liefde en respect voor de vader van mijn kind open te blijven staan. Klinkt dat gek? Is het naar mijn inziens absoluut niet. Er zijn vele vormen van liefde! En ik doe dit niet omdat ik nog gevoelens voor mijn ex heb, of hem terug zou willen of iets dergelijks, nee, ik doe dit omdat ik wil dat ons kind, die gerust wel merkt, voelt en ziet dat onze situatie toch echt even anders is dan bij veel andere kinderen, gelukkig is en zo min mogelijk last heeft van de situatie die is ontstaan door de beslissingen die zijn ouders in het verleden hebben genomen. Omdat ik het belangrijk vind dat ondanks dat wij als zijn vader en moeder niet meer op de traditionele wijze bij elkaar zijn, hij toch voelt en ziet dat wij respect voor elkaar hebben, elkaar liefde en geluk gunnen en goed met elkaar communiceren, ook al wonen we niet in 1 huis.
Impact heeft dit soort dingen altijd. Hoe jong of oud ze ook zijn. Hoe goed je het ook probeert te doen… Maar ik zal er altijd alles aan blijven doen om te zorgen dat de communicatie en verstandhouding tussen zijn vader en mij goed blijft. En gelukkig staat hij er net zo in. Deze intentie is goud is waard! Maar het heeft vanzelfsprekend wel tijd en hard werk nodig gehad om zo ver te komen. En het heeft ook tijd en hard werk nodig om dit zo te houden. Is het altijd makkelijk? Nee! Hell no! Zoveel factoren die niet binnen jezelf liggen kunnen hier invloed op uitoefenen. En kunnen jouw voornemen om zo in het leven te staan behoorlijk door de war schoppen. Natuurlijk heb ik me ook met vlagen mega gefrustreerd gevoeld. Enorm gekwetst en eenzaam. In de steek gelaten. En natuurlijk ben ik ook boos geweest! Het hoort er allemaal bij! Het mag er allemaal zijn.
Maar ik kies er wel voor om te leven vanuit de intentie me te blijven verbinden, te blijven communiceren, reflecteren, ontwikkelen, de ander geluk te gunnen, noem maar op.

Verbinding, open communicatie, (zelf-) reflectie, persoonlijke ontwikkeling, respect; het geeft rust. Zowel voor jezelf als, in deze situatie, voor je kind. En het mooie is, dat dit eigenlijk in alles in het leven relevant is.

Zo ook in mijn werk. Waarom zijn mijn foto’s wat ze zijn? En waarom vinden mensen dit mooi? Omdat er ziel in zit. Er zit emotie in, puur en echt. Dit ontstaat door die verbinding, open communicatie, zonder oordeel naar mensen en situaties kijken, etc… En zo wil ik mijn leven ook invullen. Met diepgang en verbinding met de mensen om mij heen, met persoonlijke aandacht, oprechte interesse, maar ook, heel belangrijk; zelfliefde! Zelfliefde is ook zo ongelooflijk belangrijk!

Dit uit zich vervolgens ook in hoe ik om ga met de mensen die voor mijn lens verschijnen. Pas als zij zich veilig genoeg bij mij voelen, zullen zij zich bloot geven op een manier waardoor ze op hun mooist vastgelegd kunnen worden door mij.

En wanneer voelt een ander zich veilig bij mij? Als er vertrouwen is. En vertrouwen kan er alleen zijn wanneer er verbinding is, open communicatie, oprechte interesse, respect, zonder veroordelingen en labels, objectief, open en puur… zo ontstaat er ruimte! Ruimte voor ieder mens om te mogen zijn wie ze zijn. En zo is het cirkeltje weer rond. Omdat dit mij zo nauw aan het hart ligt en zo in mijn bloed zit, is mijn werk voor mij zo waardevol en ook zo gaaf! En ik word er zo blij en gelukkig van!

Wat ik vandaag verder nog met jullie wil delen is het gedicht dat ik schreef, toen; een jaar of wat gelden, in de nacht voordat ik met onze baby van 8 maanden, zou verhuizen naar mijn nieuwe stek. Alleen. Vol verdriet, frustratie en angst. Maar wel 100% zeker dat dit de enige juiste beslissing was. Hoe pijnlijk ook, voor iedereen.

Dit gedicht is nog maar bij een zeer select groepje mensen die dicht bij mij staan onder ogen gekomen. Dus dit is voor mij wel echt met de billen bloot tot de max!

Tja, ik dacht; we knallen hem d’r gewoon in! We openen gewoon met vuurwerk! Kwetsbaar, eerlijk, puur…

Met de billen bloot!

Dat is wat ik ga doen. Ik heb besloten mezelf wat meer bloot te geven. Aan jullie als lezers, aan mijn klanten en aan jullie die misschien nog mijn klanten gaan worden. En dat ga ik doen middels deze weg. Een blog! Jawel! 😉 “Schrijfsels” noem ik ze zelf!

Fotografie is zo veel meer dan een camera voor je snufferd houden en op een knopje drukken. Het gaat ook veel verder dan alle technische kennis die je moet hebben en zelfs ook nog veel verder dan kennis van en kijk op kunst, kijk op compositie, of het aantal kliks wat je al gemaakt hebt… En dan heb je ook nog zoiets als smaak! Iets wat bij iedereen verschilt, en gelukkig maar! Dat maakt het leven kleurrijk, divers en dat maakt ook dat we veel van elkaar kunnen leren, mits we er maar voor open staan!

Maar als je zoekt naar iets tijdloos in de fotografie, iets wat nu mooi is, maar over 100 jaar nog, wat is dat dan?

Mijn antwoord?
Emotie – Connectie – Verbinding – Plezier – Liefde – Passie
Deze dingen vervelen nooit!
Herinneringen. Memorabele momenten. En wat maakt een moment dan memorabel? Nou… 😉

Emotie – Connetie – Verbinding – Plezier – Liefde – Passie

Met de mensen om je heen. Je geliefden. Je beste vrienden.
Kwaliteit boven kwantiteit. Altijd!

Maar hoe doe je dat dan, tijdens een fotoshoot? Want laten we eerlijk zijn; de meeste mensen onder ons, houden niet perse heel erg van op de foto gaan. Myself included! 😉 haha!
Slechts een heel klein percentage van de bevolking geniet van poseren en weet wat ze moeten doen om mooi op een foto komen. Hoe ze iedere spier kunnen beïnvloeden, om zo te staan dat ze er op hun mooist opkomen. En dan moeten ze ook nog eens aan het schoonheidsideaal voldoen. (Waar overigens ook wel genoeg over te zeggen is natuurlijk, maar dat is een ander verhaal!)
Ik praat natuurlijk over de modellen in onze wereld. Zij “zitten erop” zullen we maar zeggen, dus zij zijn daar goed in. Maar jij en ik… mwa… wij hoeven vaak niet perse zo nodig, toch?! Maar betekent dat dan ook meteen dat we niet fotogeniek zijn? Velen van ons vinden dat wel.
Ik vind dat niet.
Schoonheid in een foto zit naar mijn mening voor het overgrote deel in emotie. Iets wat in ons diepste natuur verweven zit. Iets wat niemand ooit 100% kan verbergen. Iets wat iedere dag weer, iedere minuut, iedere seconde deel van ons uit maakt.

En precies dát maakt een foto met emotie tijdloos.
Een manier voor mij om als fotograaf mijn gefotografeerde in al zijn/haar schoonheid en emotie vast te leggen, is Moment Design.
Moment Design kan omschreven worden als een methodiek. Maar het is zo veel meer dan dat. Er zit een hele filosofie achter. Een wetenschap. Communicatie. Sociale vaardigheden. Maar het is eigenlijk ook een levensstijl. Hoe sta je in het leven? En hoe kijk je naar de wereld en de mensen om je heen? Hoe diep geworteld zitten je veroordelingen, je labels, je ingebouwde zelfverdedigingssystemen, je muren. Wat voor bril draag je, als je naar de mensen om je heen kijkt. Naar gedragswetenschappen. Naar sociale processen…

Eén ding weet ik inmiddels wel. Als ik wil dat jij, misschien wel mijn (toekomstige) klant, je durft bloot te geven aan mij, zal ik zelf het goede voorbeeld moeten geven.
Zoals mijn Moment Design Teacher altijd zegt; “wees de foto die je wilt maken!”
En dat ga ik vanaf nu ook wat meer hier doen. Digitaal. Op mijn website, zwart op wit!
Graag hou ik contact met jullie! Als jullie ook iets met mij willen delen, schroom niet!

Ook zo nieuwsgierig naar mijn werkwijze met Moment Design?

Lees meer